Lang geleden was ik lid van Onze Taal en ontving ik hun maandblad. Maar op een gegeven moment vond ik dat ze toch wel net iets te veel uitsluitend oog hadden voor Nederland en Vlaanderen stiefmoederlijk behandelden. Dus zei ik m’n abonnement op.
Een paar jaar geleden besloot ik mijn abonnement opnieuw op te nemen, want als zelfstandig vertaler is het goed op de hoogte te blijven van je vakgebied.
Maar de laatste maanden is het tijdschrift steeds sneller uitgelezen.
In de nieuwste uitgave (2/3-2019) staat op drie piepkleine vermeldingen na (waaronder “Frans Deboosere” <sic>) niets anders dan uitsluitend Nederlandse zaken. Zelfs de enige Vlaamse ️schrijver van een artikel/column in het magazine heeft het over een Nederlandse krant en dichter.
De reden is alvast niet dat er geen Vlaamse input is. Die wordt steevast geblokkeerd. Ik ken twee mensen die met schitterende en interessante informatie naar het blad stapten. Maar de redactie besloot om die te negeren en haar eigen onderzoek te voeren en artikels te schrijven. Het resultaat waren teksten waarin Vlaanderen opnieuw niet aan bod kwam.
Dezelfde houding vinden we niet alleen bij Onze Taal. De Taalstaat, het zaterdagse radioprogramma op NPO Radio 1, besteedt weliswaar voldoende aandacht aan Vlamingen en aan taal in Vlaanderen (ik was zelf ook al te gast bij hen), maar je moet eens naar hun muziekkeuze kijken. Uitsluitend Nederlandse nummers. Zelfs niet één Vlaams nummer per aflevering van twee uur. Zo onverdraagzaam zouden wij, Vlamingen, nooit durven te zijn tegenover Nederlandse muziek.
En wat ook opvalt, als je de redactie van Onze Taal of die van De Taalstaat er een opmerking over maakt, blijft algehele stilte je deel. Je wordt ook op dat vlak nog eens flink genegeerd.
Het is nu eenmaal een feit dat vele (maar gelukkig niet alle) Nederlanders uiterst intolerant zijn voor alles wat taalkundig uit Vlaanderen komt. Denk maar aan Nederlandse uitgeverijen die Vlaamse manuscripten eerst door een Nederlandse redacteur laten ‘verbeteren’ of Nederlandse bedrijven die in hun Nederlandse vertalingen wars zijn van elk woord dat maar Vlaams kan klinken.
Maar als ook Nederlandse taalliefhebbers zo handelen, dan wordt ook de omgekeerde reflex gekweekt. Waarom zouden wij, Vlamingen, dan ook nog maar iets moeten geven om de vele mooie typisch Nederlandse uitdrukkingen, om de mooie Nederlandse muziek, om hun problemen met het Engels in het onderwijs, om de overlevingsstrijd van het Fries, om …? Waarom zouden we ons dan niet terugplooien op ons Belgisch-Nederlands en Nederland links laten liggen? Het antwoord is eenvoudig: omdat wij wél verdraagzaam zijn en wél taal in al haar varianten en vormen omarmen.
Jammer dat Onze Taal taalarmoede boven taalrijkdom verkiest, louter en alleen uit angst om Nederlandse lezers te verliezen.
UPDATE:
In een reactie laat de redactie van Onze Taal weten dat ze aan een afzonderlijke Vlaamse editie met een Vlaamse redactie werken.
Ik begrijp echter helemaal niet de noodzaak voor een afzonderlijke Vlaamse editie. Ik dacht dat Onze Taal de Taalunie genegen was. Een afzonderlijke Vlaamse editie betekent dat wij Vlamingen niet meer mogen op de hoogte blijven van wat er taalkundig in Nederland gebeurt. Maar dat willen we net wel. We willen ons niet op onszelf terugplooien, we willen dat het hele Nederlandse taalgebied aan bod komt. Voor mij hoeft dat geen fifty-fifty verhaal te zijn. Er zijn nu eenmaal meer Nederlanders dan Vlamingen, het lijkt me dan ook logisch dat het Nederlands in Nederland wat vaker aan bod komt. Maar de verhouding die er nu is, is helemaal scheefgetrokken.
Bovendien zijn er zeker ook tal van Nederlanders die wél interesse hebben voor het Nederlands in Vlaanderen. Het zou toch al te gek zijn dat al deze mensen zich plots op twee magazines zouden moeten abonneren. Het was al erg genoeg met de twee versies van de Atlas van de Nederlandse taal. Ook daar segregatie ten top.
De redactie van Onze Taal bewijst hiermee dat ze het Nederlands niet langer als ‘onze taal’ beschouwt, maar als een taal van Nederland en een afzonderlijke taal van Vlaanderen. Misschien is een naamwijziging van het blad dan aangewezen.
De Taalfluisteraar 
Dag Miet, Ik heb je bericht zojuist gedeeld. En ik heb op mijn Facebook een aanvulling geschreven, die ik ook hier plaats;
TIJDSCHRIFT “ONZE TAAL” WIL DE LEZER BIJNA GEEN INZICHT BIJBRENGEN, HET WIL DE LEZER VOORAL (EN VAAK UITSLUITEND) AMUSEREN.
Dat laatste lukt uitstekend, dat wil ik ruiterlijk erkennen. Maar dat “Onze Taal” maar weinig inzicht wil bijbrengen, stoort mij buitengewoon.
Vlaamse kandidaat-auteurs schrijven graag inzichtgevende artikels/artikelen. Dat de belangrijkste reden (naast of zelfs vóór de kortzichtigheid die Miet Ooms al heeft genoemd) waarom Vlaamse artikels/artikelen maar zelden de pagina’s van Onze Taal halen.
Laat ik een eigen ervaring vertellen. Naar aanleiding van de terroristische aanslagen van 22 maart 2016 op luchthaven Zaventem bij Brussel en op een metrostation in Brussel zelf schreef ik een artikeltje. Ik bood het aan aan de redactie van Onze Taal. Redacteur Saskia Aukema stelde mij maandag 4 april 2016 om 16.28 uur voor om een concept van een artikeltje van mij te herschrijven als volgt:
“Het was paasmaandag; bijna iedereen had een vrije dag. Buiten stormde het, het regende en het was koud. Ideaal weer dus voor een dagje sauna. Daardoor stond er in de inkomhal van Sauna Hezemeer in Laakdal een lange rij mensen. Er waren twee medewerksters bezig achter de balie, maar er stond maar één rij. Telkens als er een medewerksters beschikbaar was, stapte de eerstvolgende wachtende daaropaf. Eén stel negeerde dat principe echter, en vormde een tweede rij, zodat de twee extra snel aan de beurt zouden zijn.
Ik vond dat brutaal, en na even aarzelen zei ik tegen het koppel: “Dit is echt wel een gezamenlijke rij voor iedereen”, waarop de man zijn kin vooruit gooide en mij toesnauwde: “Loop naar Zaventem!” Ik schrok hevig, doordat ik perfect doorhad welke gruwelijke dood de man mij toewenste zo vlak na de aanslagen op het Brusselse vliegveld, en doordat hij wel heel respectloos zinspeelde op het tragische lot van de slachtoffers.
Ik wist even niet wat zeggen, noch of het zinnig was om iets te zeggen, en ook de omstanders zwegen. Toen reageerde ik met de enige toepasselijke tegenverwensing die ik kon bedenken: “Ontplof!” Het kwam er krachteloos uit, en er kwam geen enkele reactie op – niet van de brutale man, noch van de wachtende rij. Ik voelde mij nog minstens een kwartier akelig.”
Ik heb dit voorstel afgewezen, omdat Aukema uit het origineel alles heeft weggeknipt dat achtergrond geeft. Vergelijk haar bewerking met de versie die ongeschonden is verschenen in een online tijdschrift. Zie http://www.neerlandistiek.nl/…/een-felle-verwensing-na-de-…/
(In het typoscript voor Neerlandistiek.nl stonden alle verwensing in cursief. Daar werd mijn tekst beter leesbaar van. In Neerlandistiek.nl zijn de verwensingen echter per ongeluk allemaal in romein gezet. Maar de inhoud van mijn tekst is ongemoeid gelaten.)
LikeLike
Miet, ik vind de bezwaren die je hebt tegen een Vlaamse editie van Onze Taal helemaal juist. Ik heb ook hetzelfde bezwaar als jij tegen de twee edities van de Atlas van de Nederlandse taal. Vooral geen segregatie!
LikeLike