Dit verslag is geschreven door Joris De Brucker, die gedichten en korte verhalen schrijft. Hij is geboren in 1977, studeerde talen en is prettig gestoord. Hij is lid van het Aalsters Literair BonTgenootschap en publiceerde in literairwerk magazine. De sprokkelroman Half Gaar is zijn debuut.

Op 22 april organiseerde Tom Houtman van het Lijsternest (Streuvelshuis in Anzegem) het eerste Zeer Groot Dictee der Nederlandse Talen. Met dit experiment wilde hij nagaan in welke mate dialectsprekers uit verschillende streken elkaar konden verstaan.

Deelnemers stelden vooraf een tekst op die ze dicteerden aan de anderen. Die moesten per streektaal tien woorden of uitdrukkingen naar het algemeen Nederlands vertalen. Martine Tanghe en Ludo Permentier lazen dan de oplossingen voor, alsook de volledige tekst in het algemeen Nederlands. Bij de deelnemers zaten enkele bekende namen, zoals Stijn Meuris (Noord-Limburgs), Jan Lampo (Antwerps) en Freek Neirynck (Gents). Anderen vertegenwoordigden het West-Vlaams, het Frans Vlaams, het Gronings, en ikzelf nam het Aalsters voor mijn rekening.

Zoals je je wel kan voorstellen, zat er heel wat rijkdom in onze diverse talen. Zo kan een magere man in Frans Vlaanderen “zijn neus snuiten in het vel van zijn kaken” en heet een eekhoorn in Noord-Limburg een “inkbiegel”. Peltse mieren zijn “moseikes”, en een Gents lieveheersbeestje is een “pimpampetje”. Martine Tanghe was dan weer gecharmeerd door de Aalsterse uitdrukking “een rebbe schellen”, m.a.w. een pintje drinken.

Uit de puntentelling bleek dat het Brusselse dialect het best werd begrepen door de andere dialectsprekers, gevolgd door Antwerps en Gents. Daarna volgden Limburgs, Aalsters en West-Vlaams. Gronings was door de (overwegend Vlaamse) deelnemers het moeilijkst te verstaan, al zaten ook daar pareltjes tussen zoals “het kan vriezen, het kan dooien, maar een goeie Fries is een dooie”.