Wij hebben het met onze Europese talen al bij al ontzettend gemakkelijk. We maken gebruik van een alfabet waarvan de tekens klanken weergeven. Door klanken aan mekaar te verbinden komen we tot woorden en zo tot hele zinnen.

Maar er zijn talen waar ze het zich een pak moeilijker maken en die gebruikmaken van een logografisch schrift.

In dat schrift geven de tekens geen klanken maar hele woorden weer. Zo’n schrift komt doorgaans voort uit een pictogrammenschrift, waar tekens een afbeelding vormen van de zaken waarnaar wordt verwezen). Het gigantische nadeel van zo’n schrift is dat je duizenden tekens nodig hebt om alle woorden weer te geven. En dus is een taal die van dit schrift gebruikmaakt bijzonder moeilijk te leren.

Een bekend voorbeeld van een logografisch schrift is het Chinese karakterschrift. Om een doordeweekse Chinese tekst te kunnen lezen, moet je ongeveer vierduizend tekens kennen.

Al moeten we hier een voetnoot bij plaatsen. Het Chinees is immers niet zuiver logografisch. Soms stelt een teken geen heel woord, maar één lettergreep ervan voor. En dan zijn enkele tekens nodig om het hele woord weer te geven.

Andere voorbeelden zijn de talen die gebruikmaken van het spijkerschrift (Soemerisch, Akkadisch, Hittitisch enz.), de Maya-talen, talen die gebruikmaken van Han-tekens (Koreaans, Japans, Vietnamees) en diverse afgeleiden daarvan.

Omdat de Maya’s en de Japanners beiden een combinatie van woordtekens en lettergreeptekens gebruiken, durven sommigen al eens te denken dat beide een gemeenschappelijke voorouder moeten hebben. Er zijn er zelfs die beweren dat een Mexicaanse Indiaan en een Japanner elkaar zonder tolk kunnen begrijpen. Maar hiermee begeven we ons op het gebied van de pseudotaalwetenschap. Er is immers absoluut geen verband tussen Maya en Japans, behalve dan dat ze een fonologisch kenmerk delen dat zich in beide talen onafhankelijk ontwikkelde.