Heb je al eens meegemaakt dat je ergens kwam waar je lang al niet meer was geweest en alles er anders uitzag?

Er bekruipt je een onaangenaam gevoel, want je verlangde het oude uitzicht uit je geheugen opnieuw te mogen ervaren, te ruiken, te proeven, te bespeuren.

Wat je dan overvalt, is een gevoel van solastalgie. Een gevoel van heimwee, maar dat doorgaans welk voorkomt zonder dat je je huis hebt verlaten.

Die term werd in 2005 bedacht door Glenn Albrecht, toen mensen in het Australische New South Wales hun landschap niet meer herkenden nadat er een open koolmijn was aangelegd.

Hoewel de term nog relatief nieuw is, wordt hij al geregeld gebruikt, vooral als het gaat om mensen die in milieugevoelige gebieden wonen.

Het gevoel is nog niet erkend door psychologische verenigingen maar er wordt wel steeds meer onderzoek naar gedaan, vooral in gebieden waar mensen grondige veranderingen in hun omgeving ervaren, door de klimaatverandering bijvoorbeeld. Zo beschreef het medische vakblad The Lancet in 2015 solastalgie als het begrip dat de impact van klimaatverandering op de menselijke gezondheid en het menselijk welzijn weergeeft.

Maar het is ook van toepassing op inheemse volkeren, die sterk verbonden zijn met hun thuisgebied en hun praktische dagelijkse kennis van het lokale gebied.

Er zijn overigens twee soorten solastalgie: een waarbij wordt getreurd om wat verloren is, en een waarbij men angst heeft voor wat te gebeuren staat.

Solastalgie is afkomstig van het Latijnse woord solacium (troost) en het Griekse stamwoord -algie (pijn).