Het verschil tussen Brits Engels en Amerikaans Engels wordt wel eens vergeleken met het verschil tussen Belgisch-Nederlands of Vlaams en Nederlands Nederlands: in de schriftelijke taal is er niet zo’n verschil maar qua spreektaal des te meer.

En dat heeft voor een deel ook wel met cultuur te maken. Waar bij een Nederlanders een ja ook echt ja betekent, kan dat in Vlaanderen alsnog als nee worden geïnterpreteerd.

Zo is scherpzinnig sarcasme een typisch kenmerk van de Britse cultuur, en daar zijn de Britten behoorlijk trots op.

Maar waar de Britten goed weten dat bepaalde passief-agressieve zinnen verborgen betekenissen bevatten, zijn de meeste Amerikanen daar helemaal niet van op de hoogte.

Dat blijkt uit een onderzoek van YouGov, dat onderzocht hoe goed Amerikanen Brits sarcasme begrijpen. Aan een groep Britten en een groep Amerikanen werd gevraagd hoe ze een reeks veelgebruikte uitdrukkingen in gewone taal zouden zeggen.

Het ging om uitdrukkingen als quite good (redelijk goed), I would suggest (ik zou voorstellen) en I’ll bear that in mind (ik zal eraan denken).

YouGov ontdekte dat de meeste Britten wisten dat with the greatest respect (met het grootste respect) vaak wordt gebruikt wanneer iemand je een idioot noemt, maar minder dan de helft van de Amerikanen zou tot dat besluit komen.

De helft van de Amerikanen interpreteert with the greatest respect behoorlijk letterlijk en denkt dat de gesprekspartner wel degelijk respect voor hen heeft.

Een van de zinnen in het onderzoek was you must come for dinner. Terwijl 57 procent van de Britten weten dat dit louter uit beleefdheid wordt gezegd en geen echte uitnodiging is, waren er veel minder Amerikanen die deze zin zo begrepen.

“Tegelijk beledigend en schijnbaar beleefd zijn lijkt wel een geheim wapen van de Britten.”, zei iemand op Twitter. Iemand anders zei dat mochten de Britten gewoon zeggen wat ze dachten, de rest van de wereld hen gemakkelijker zou begrijpen.

Het gaat uiteraard om een cultureel verschil tussen beide Engelstalige landen. Het is misschien een boude bewering, maar misschien lijken Vlamingen taalkundig eerder op Britten en Nederlanders eerder op Amerikanen. Of drijf ik de analogie nu toch te ver?