We maken allemaal wel eens een spelfout. En we mogen een door onszelf geschreven artikel nog zo vaak nalezen, de kans is reëel dat er nog een fout in staat.

Maar troost jezelf, het ligt niet aan jou. De grote schuldige is ene Titivillus.

Titivillus werd het eerst vermeld in het Tractatus de Penitentia van Johannes Galensis (Johan van Wales) uit circa 1285 en vormde een creatieve manier om wat lichtheid te brengen in het leven van de toenmalige schrijvers, maar ook om hen alert te houden.

Titivillus is immers een demon die werkt in opdracht van Lucifer of Satan. Niet alleen veroorzaakt hij fouten, hij verzamelt ze in een zak en brengt die vervolgens naar de duivel. Op de dag des oordeels worden ze luidop voorgelezen als bewijs van de onachtzaamheid van de monnik. Hopelijk hebben seculiere schrijvers als jij en ik meer geluk en ontsnappen we aan de aandacht van Titivillus.

Titivillus werkt overigens niet alleen. In het Duitsland van de jaren 1960 werd Uli der Fehlerteufel (Uli, de foutduivel) gecreëerd. Hij werd afgebeeld als een kleine rode duivel met zwart-blauw haar en kwam voor in lagereschoolboeken. Zo was Uli verantwoordelijk voor het weghalen van hoofdletters en interpunctietekens en moest de leerling de fouten van Uli oplossen.

Ten slotte is er ook nog de drukkersduivel (printer’s devil). In tegenstelling tot de twee vorige figuren, gaat het hier niet om een echte duivelsfiguur maar wel om een stagiair in een drukkerij. De taken van de stagiair waren vooral het mengen van buizen en het halen van inkt. Omdat hij zoveel met inkt omging, zat de stagiair vaak onder het zwart en werd hij daarom duivel genoemd.

Ook bij drukkers is Titivillus overigens een bekende persoon.

Als je dus nog eens een spelfout hebt gemaakt, steek het dan op Titivillus of Uli. Maar maak er zeker niet te veel of je krijgt de rekening mogelijk alsnog later gepresenteerd!