Het is altijd boeiend om de debatten in het Britse lagerhuis te volgen. Een belangrijke rol is weggelegd voor de zogenaamde Speaker of the House.

Hij is een lid van het Britse parlement dat de debatten voorzit. Hij bepaalt wie mag spreken, maar is ook verantwoordelijk voor de orde en kan leden straffen als deze zich niet aan de regels van het parlement houden.

Enig probleem: ondanks zijn naam is het de speaker niet toegestaan om te spreken. Hij mag zelf niet deelnemen aan de debatten en hij mag evenmin stemmen. Dus eigenlijk mag de speaker niets anders doen dan de volgende spreker aanwijzen, tot orde manen (‘Order! Order!’) en parlementsleden terechtwijzen. Hij kan aan het begin van de debatten ook bepalen dat toespraken maar een bepaalde duur (wel ten minste acht minuten) mogen hebben.

De enige uitzondering bij het stemmen is wanneer de ja- en nee-stemmers met precies even veel zijn. Dan mag hij de doorslaggevende stem geven. In theorie mag hij dan vrij zijn stem uitbrengen, maar in de praktijk zal hij zich daarbij aan ongeschreven wetten houden, zoals de Speaker Denison’s rule.

Omdat de Speaker of the House boven alle partijen moet staan, moet hij – in tegenstelling tot parlementsvoorzitters in andere landen – bovendien de banden verbreken met de politieke partij waar hij lid van was.

De huidige Speaker is John Bercow, die de functie al sinds 2009 waarneemt. En soms laat die zich wel heel – en terecht – gelden: